Ja ja, ben weer bijna helemaal opgeknapt van mijn verkoudheid. De zuurstof is er overdag weer af. In principe kan het wel, zolang Tim rechtop zit en aan het spelen is, is zijn saturatie altijd beter dan wanneer hij in bed ligt. In zijn bedje is het soms net op het randje van kunnen maar wij proberen het gewoon, 's avonds kan hij weer bij tanken omdat dan de zuurstof er weer aan gaat.
En vandaag voor het eerst samen de weekend boodschappen gedaan in Wieringerwerf. Zodra ik de wagen uit de gang pak, staat de kleine man al te wiebelen en te lachen in zijn box. Hij begrijpt goed dat hij dan naar buiten gaat, en vindt het super. Vandaag dus naar Wieringerwerf, met de auto omdat het te ver is met de fiets en bovendien kan ik dan meer boodschappen mee nemen. Eerst gaan wij naar een kleine supermarkt, Tim in het karretje en kijkt zijn oogjes uit, af en toe doet hij Brrroem brrrroem en vermaakt zich prima. Dan staan wij uiteindelijk bij de kassa te wachten en dan roept een andere vrouw/oma heel hard zodat wij dat ook horen "kijk dat jongetje heeft ook een slangetje in zijn neus, net als Guido, maar die is nog maar heel klein, als het straks beter gaat mag hij naar huis "!. Ik doe net alsof ik het niet hoor en kijk strak voor mij uit, maar ondertussen roep ik in mijn gedachten vanallerlei verwensingen naar haar uit. Alsof ze wil zeggen dat het heel erg is voor haar kleinzoon omdat die nog maar zo klein is, en mijn Tim is al zooo groot, dat is niet erg. Nou mevrouw, kleine kinderen worden ook groot en de slangetjes groeien gewoon mee, bovendien heeft uw kleinzoon ontzettend veel geluk als hij straks al naar huis mag, dat heeft bij ons 6 maanden geduurd !, en de rest.
Dom mens, klein verstand. Nou ja, wij rekenen de boodschappen af en gaan naar de volgende supermarkt. Ondertussen kijken heel veel mensen naar ons, eerst naar Tim dan naar mij dan weer naar Tim, voel mij net een wandelende attraktie. Maar het is niet anders. Gaan wij de supermarkt binnen en staat er een mevrouw naar ons te kijken.............haar mond valt bijna open en haar ogen rollen er bijna uit !, ze draait zich zelfs helemaal om, om het nog beter te kunnen zien. Even denk ik nog dat ze me aan de arm wil pakken om te vragen "wat het 't ie dan ?", nou daar "het ik geen zin an om dat te zeggen" . Ik recht mijn rug en met mijn neus in de lucht stap ik ferm door. Het hekje zwaait open en sluit weer achter ons. Zo gelukkig, kan ze ons ook niet meer vragen. Natuurlijk begrijpen wij heel goed dat het er sneu uit ziet en dat een ziekenhuis opname voor een kind in welke toestand dan ook altijd vervelend is, maar dat betekent niet dat je er altijd maar tegen moet kunnen. En vandaag is dus zo'n dag, jammer dan.
Wel hebben wij al onze boodschappen kunnen doen en op de terugweg viel de kleine schat in een diepe slaap. Zwaar werk hoor, boodschappen doen, haha.